Operativno

Nakon kompletne dijagnostike, koja treba da obuhvati procenu fizičkih, psiholoških, socijalnih i profesionalnih faktora kojima je izložen, bolesniku može biti predložen hirurški način lečenja, i to samo kod onih sa upornim bolom i težim oštećenjem nervnih korena.
Na osnovu posebnih kriterijuma kandidati za operativno lečenje dele na one kod kojih postoje relativne indikacije za operaciju i one sa apsolutnom indikacijom.

Relativne indikacije

Jaki bolovi, bez ispada nervnih funkcija, koji ne prestaju nakon intenzivnog konzervativnog lečenja svim raspoloživim sredstvima.
Lakši ispadi motorike koji traju duže vremena, prisustvo bola i lakše smanjenje snage mišića, a poboljšanje snage mišića je neznatno. Ova poboljšanjanja subjektivnih znakova dozvoljava nastavak konzervativnog lečenja.
Intermitentni simptomi. Mnogim se bolesnicima simptomi smiruju nakon ležanja u postelji, dok se odmaraju u krevetu, oni se osećaju sasvim dobro. Međutim, simptomi se vraćaju u uspravnom položaju, dok bolesnik hoda ili stoji.
Rezidualna subjektivni simptomi. Neki su bolesnici zadovoljni uspehom konzervativnog lečenja, iako i dalje postoje određene smetnje, ali neki takvim stanjem nisu zadovoljni. U tu grupu spadaju osobe koje ne podnose ni manje tegobe, radnici na teškim fizičkim poslovima, ali i osobe koje se rekreativno bave sportom.

Apsolutne indikacije u akutnoj fazi

Masivna protruzija međupršljenskog diska sa simptomima sindroma konjskog repa, (pareza ili paraliza nogu, nesposobnost zadržavanja stolice i mokraće, znatno smanjenje osećaja u nogama).
Pritisak hernije diska na koren živca, sa uznapredovalim (odmaklim) znacima (bol, promene u funkciji nerava, ili oboje)
Akutni prolaps međupršljenskog diska sa neizdržljivim bolovima, bez poremećaja u funkciji živaca, a bol se ne može otkloniti analgeticima.
Apsolutne indikacije u hroničnoj fazi
Hernija međupršljenskog diska sa jasnom slikom pritiska na koren živca, kada se u toku konzervativnog lečenja, akutno pogorša klinička slika i javljaju se odmakle promene u funkciji živaca (progresivni neurološki znaci-pareze).
Klinička slika koju karakteriše prisustvo trajnog bola, bez većih neuroloških smetnji, koji se ne smanjuju uprkos intenzivnoj konzervativnoj terapiji.
Kod jačeg išijasa zbog protruzije međupršljenskog diska, koje smanjuju aktivnost bolesnika tokom nekoliko meseci
Kod postoperativnih recidiva hernije međupršljenskog diska nakon operacije, koja ne reaguje na konzervativno lečenje.
Odluka o operativnom zahvatu vrlo je delikatna, naročito onda kada nema objektivnih neuroloških znakova. U dijagnostici treba imati u vidu psihofizičku kondiciju, socijalni aspekt, ali i želju bolesnika da se ponovo uključi u normalan život i vrati na posao. Hirurški način lečenja ima uspešnost kod oko 50% operisanih, pri tome je izbor metode je irelevantan jer ne postoji dovoljan broj studija koje favorizuju određenu metodu.
Operativno lečenje ima za cilj da izvrši stabilizaciju kičme i ukloni pritisak na nervne strukture, što odstranjuje ili smanjuje bol i sprečava dalje propadanje nervnih završetaka. Međutim nakon operacije mogu zaostati tegobe zbog trajnog (ireviverzibilnog) oštećenja nervnih vlakana, ili zbog postojanja udruženih bolesti (reumatične bolesti, tumori), jer te tegobe nisu izazvane pritiskom na koren živca ili nestabilnošću, i nisu povezane sa oštećenim diskom. Postoperativne komplikacije se mogu javiti u 1% do 3% operisanih, Operativno lečenje (spinalni fuzija) na jednom ili više nivoa može da izazove krutost i smanji pokretljivost u tom delu kičme i prebaci opterećenja na susedne delove kičme, što može imati neželjene posledice. Jedna od komplikacija operativnog lečenja je i pojava discitisa nakon endoskopske discektomije lumbalnog (slabinskog) međupršljenskog diska koji se javlja u 2-3% ovom metodom operisanih bolesnika.
Oštećeni nervi i kičmena moždina, se manjim delom odmah oporavljaju nakon uklanjanja pritiska na njih. Za oporavak zaostalih neuroloških ispada (slabost mišića, utrnulost, nespretnost, peckanje itd.) potrebni je vreme i primena ostali terapijskih metoda. Obično se 75% oporavka događa u prvih 6 meseci. Ukoliko su neurološka oštećenje pre operacije bila veća i duže trajala, pogotovo kod starijih ljudi, utoliko će više trajnog deficita zaostati, a trajanje oporavka će biti značajno produženo.

Metod operativnog lečenja diskus hernije

• Discektomija

Discektomija  je jedan od najčešće primenjivanih hirurških metoda lečenja diskus hernije, koja ima za cilj da ukloni deo herniacije diska koja izaziva bol i iritira (pritiska) živac.[43] U otvorenom operativnom zahvatu, hirurgodstranjuje prvo deo lamine pršljena (krova nad kičmenim živcem) da bi pristupio spinalnom kanalu. Zatim nežno pomera nerve na stranu da ih zaštiti, a potom uklanja deo prolabiranog diska. Uklanjanjem dela diska živac se oslobađa pritiska i iritacije

• Laminektomija

Laminektomija ima za cilj da smanji pritisak na korene kičmenih živaca tako što povećava širinu spinalnog kanala. U ovoj operaciji, hirurg uklanja laminu - koštani deo sa zadnje strane kičme koji obuhvata spinalni kanal - na onom mestu gde postoji oštećenje nerava. Hirurg zatim uklanja koštane ogranke (osteofite) kost pršljena i deo oštećenog diska. Ovim zahvatom uklanja se iritacija i kompresija živaca i kičmene moždine.

• Spinalna fuzija

Spinalna fuzija je hirurška metoda koja tretira nestabilnosti u kičmenom stubu koje uzrokuju bol i deformitete (kao što je to slučaj kod diskus hernije). Postupak uključuje spajanje (fuziju) dve ili više pršljenova koji se fiksiraju u jednu kost. Glavne vrste fuzije koje se primenjuju u hirurškom lečenju degenerativnih promena na međupršljensoom diskusu;

• Prednja lumbalna fuzija sa kavezom.
• Zadnja lumbalna fuzija.
• Kombinovana fuzija

Fuzija smanjuje bol i zaustavlja pokrete u segmentu kičme koji izaziva bol, i omogućava pacijentu obavljanje svakodnevnih aktivnosti. Ovaj postupak zahteva idealno srašćivanje kostiju, jer ako kost ne zaraste ugrađeni inplantat će se oštetiti ili slomiti.